Żeglowaliśmy w skrajnych warunkach, od sztormu do upalnej ciszy. Przeżyliśmy ulewne deszcze i słoneczny żar. Czasem zaprzęgaliśmy wiatr, żeby ciągnął nasze jachty, czasem musieliśmy się ratować silnikiem. Dobry humor nie opuszczał nas w każdej sytuacji. Wróciliśmy do domów zmęczeni, ale bogatsi o nowe doświadczenia. Podłoga nadal będzie się kiwać pod stopami, dopóki błędnik nie przyzwyczai się do twardego gruntu.
Czytaj dalej →

Na nocnym niebie rozkwitają świetliste kwiaty. Wyspę Grodzką spowił dym pachnący siarką, saletrą i magnezją. Płatki sadzy opadają na pokład jachtu. W tym szaleństwie jest metoda. Ogniste smoki tańczą na niebie w rytm muzyki, sycząc i kończąc swój krótki żywot w ogłuszającym huku eksplozji.

Od rana panował trzydziestopięciostopniowy upał. Po śniadaniu na Kwadracie z przyjemnością wykąpaliśmy się w rzece. Noc na bezludnej wyspie była pełna niespodzianek. Druh Grześ Borys złożył przyrzeczenie harcerskie wobec phm. Marcina Wilka, za świadka mając druhów z ósmej wodnej drużyny wędrowniczej z Dublina. Czytaj dalej →

Płomyk zasyczał w sercu obrzędowego stosu. Pomarańczowy blask zaczął wydobywać z mroku twarze siedzących w kręgu żeglarzy. Zapatrzeni w ogień słuchali podsumowania rejsu druha Komodora. Potem wszystkie trzy załogi przedstawiły scenki satyryczne, ukazujące rejsowe życie. Wokół nas drzemał las porastający bezludną wyspę na odrzańskim nurcie, a nad nami mrugały gwiazdy. Aż trudno uwierzyć, że tuż obok tętni nocne życie wielkiego miasta. Trudno uwierzyć, że dwa tygodnie mają się ku końcowi.

Rejs kończy się w sobotę rano, ale jutro popłyniemy na Wały Chrobrego w centrum Szczecina i do późnej nocy będziemy oglądać pokazy pirotechniczne na dorocznym festiwalu fajerwerków. Nie będzie warunków, by zrobić podsumowanie obozu i ognisko. Czytaj dalej →

Jak powiedzieć głodnemu Komodorowi, że obiadokolacja nie wyszła? Ostrożnie i z daleka. Ostatecznie flagąbki, lub też gołlaki, jak niektórzy je nazywają, nie były takie złe.

Wiatr obraził się na nas nieodwracalnie. Niektórzy twierdzą, że rozdrażniliśmy Prozerpinę, żonę Neptuna. Jak wiadomo, włosy i paznokcie są darem od niej. Strzyżenie, lub obcinanie paznokci na rejsie potrafi wyprowadzić ją z równowagi. Przyłapaliśmy kilku uczestników rejsu na goleniu i obcinaniu włosów, więc trudno się dziwić, że wiatr nie daje się złapać w żagle. Po wyjściu ze Stepnicy postawiliśmy pełny zestaw żagli, ale po pół godzinie wiatr ucichł zupełnie i resztę drogi przebyliśmy na silnikach. Czytaj dalej →

Mowa jest srebrem, a milczenie złotem. Trzeba włożyć wiele wysiłku, by zdobyć szlachetny metal. Przekopać tony ziemi w poszukiwaniu samorodka, lub przesiać sitem żwir z dna złotonośnej rzeki. Jak się okazuje, milczenie jest równie trudno osiągalne. Kolejny kandydat na „Milczka” poniósł porażkę trzy godziny po rozpoczęciu próby.

Milczał też wiatr. Zalew spowiła delikatna mgiełka, kryjąca odległy południowy brzeg. Sunęliśmy po srebrnej tafli lustra, którego kraniec rozmywał się w miękkim oparze i zamykał się bladym błękitem nad naszymi głowami. Szum jachtowych silników burzył leniwy spokój uśpionego upałem Zalewu. „Szpon” wziął na hol obie Kobry, żeby zaoszczędzić paliwa. Mieliśmy do przebycia cały akwen, z północy na południe. Czytaj dalej →

Białe żagle wisiały smętnie w nieruchomym powietrzu. Jachty kiwały się na drobnych falach, ciągniętych przez rzeczne statki wycieczkowe. Słońce paliło plecy i ramiona, choć na wodzie upał mniej dawał się we znaki, niż na lądzie. Płynęliśmy przez seledynową breję kwitnących glonów, a w gardle było coraz bardziej sucho. W skutek pomyłki wszystkie napoje załadowano na „Szpona”.
Pokonaliśmy zdradliwe wody rzeki Dziwnej, usianej mieliznami, wspomagając się silnikami. Wypłynęliśmy na głębię wód Zalewu Szczecińskiego i połączyliśmy jachty w tratwę. Im nas więcej, tym weselej. Kolejne dwie osoby usiłowały zdobyć sprawność „Milczka”. Jak dotąd, nikomu się to nie udało i dzisiaj również próba się nie powiodła. Jest zbyt wesoło, żeby wytrwać w milczeniu.

Czytaj dalej →